Kenya İzlenimleri: Varlıkta Yok Olmak
Kenya' nın başkenti Nairobi'nin uzak eyaletlerinden birisi Mandera. Çok sayıda yetim kalmış İnsan! var burada. Onları görmek için semte uğradığımızda etrafımıza toplaşıyorlar hemencecik. Uzaylı görmüş gibi merakla bakıyorlar yüzümüze. Kiminin annesi kiminin babası yok. Bu viran kalmış semtte tozun toprağın içinde koşturuyorlar. Çocukların çoğunun oyuncağı kum ve toprak sadece. Bir lastik tekerin peşinde gün boyu ordan oraya koşturuyorlar.
İnsan düşünmeden edemiyor. Aynı dünyada yaşıyoruz aynı Allah'a inanıyoruz aynı havayı soluyoruz. Biz zenginlik içinde yaşarken bir köşeye itilmiş bu insanlar bir plastik şişenin hesabını bir el fenerinin bir lastiğin hesabını yapıyor. Her türlü olumsuzluğa rağmen sonuçta senden benden daha mutlu görünüyor ve yüzleri her daim gülümsüyor.
İnsanların gülmesine vesile olmak için bizde ülkemizin dış politikasına yeni bir vizyon katan ve bu alanda çalışmalar yapan TİKA'nın koordinatörlüğünde programımıza Bismillah deyip başlıyoruz.
Başkent Nairobi de yerel havaalanı Wilson havaalanından sabah 5 :00 da yola çıkıyoruz ve 2 saatlik yolculuktan sonra Mandera ya varıyoruz. Mandera da bir gece konakladıktan sonra son uğrak noktamız Elwak kasabasına doğru yola çıkıyoruz. Partner ekip sorumlusu Ali 200 km yolumuz var diyor ve yola çıkıyoruz, hesap etmediğimiz bir şey var Kenya da olduğumuzu unutuyoruz ülkemizdeki gibi 2-3 şeritli asfalt yolda gideceğimizi zannediyoruz fakat ikinci kez yanılıyoruz yolun tamamı çakıl taşlarından oluşuyor. Yolumuzu 6 saatte tamamlıyoruz ve hareketsizliğin hakim olduğu konaklama noktasına varıyoruz.
Ev sahibimiz Aden koşturuyor bizi görünce ve odamıza götürüyor, gönlünde ne varsa döküyor ortaya, odaya bakıyorum 90’lı yıllardan kalma bir yatak, bir de o insanların şartlara teslim olmadan bizleri ağırlama çabası.
Su içmek için mutfağa gidiyorum karşımda bir taş yığını üzerinde bir tencere ve altında dünya ya inat yanan ateş, o gün karnını doyuracak bir şey bulduysa onu pişiriyorlar bulamamışsa umutlarını..Tabi su içmeyi unutuyorum zaten musluk da yok temiz de su kuyudan içiyorlar.
Kuyularda hayatları gibi karanlık; buradan çıkış yok der gibi derin ve sessiz...
Kendime bakıyorum; uzaydan baksan nokta kadar yer kaplamazken dünyanın sahibi olmaya uğraşıyoruz. Bu kadar basit işte: Ama nasibimiz varmış yokluktan. Şahit olmak varmış, yok kelimesi sadece yok değilmiş yok olmanın eşiğinde; var olmakmış.
İlaç yok denildiğinde dualar merhem olurmuş yaraya, led ışıklı eczaneler yokmuş,
Yaşamak yokmuş,
İnternet olmadan, elektrik ve su olmadan, TV olmadan kaç gün yaşabiliriz? Bu insanlar tüm bunlar olmadan yaşamlarını sürdürüyor hem de gülümseyerek ve şükrederek.
Kaç gün dayanabiliriz isyan etmeden bu şartlar altında teknolojik aygıtların uzağında? Gerçekten yardıma ihtiyacı olan acaba kim biz miyiz? Mandera halkı mı?
Haydi kahve içmeye dediğinde kararsız kalırmış insan bilemezmiş ne isteyeceğini , onunkinden olsun dermiş, onunkinden..
Nerden bilecek siyah insanın kahve kokusunu almadığını , kahvenin karın doyurmadığını.
Devam et kardeşim hayatına;
Krem sürdüğün ellerini, ona dokunarak mı kirleteceksin!
O görmek isterse sen varsın, yoksa kalpte sende yoksun, kalp yoksun; asıl O yoksun.
Seni gördüğünde o da mı yok, yuh artık dediğinde sen onun var olduğunu bile bilemeyeceksin,
İşte senin kardeşin; her namazda senin ona ettiğin gibi onunda sana dua ettiği kardeşin bu..
İşte yokluk hayatta mana bulur mu ?
Sen bakarsan bulur , dokunursan bulur, sen varsan bulur, sen yoksan ne mana bulur ne de o ...
Yaşar ATALAY
Bu yazı, Kanıt Kenya Özel Dergisinde yayımlanmıştır.
