Gölcük’e giderken Bolu’nun Berk köyünde yolun tam ortasında iki yatır dikkatimi çekmişti. Gelirken burayı ziyaret edeyim diye geçirmiştim içimden. Gölcük dönüşü bu mezarların hemen yakınında durarak bu kabirleri ziyaret ettim. Burada herhangi bir bilgi kayıtlı değildi. Mezar taşlarının birinde “Allah’ın dostu evliyalardan büyük yatır Ruhuna Fatiha” yazıyordu. Mezarın hemen önünde bir sütun parçasına benzeyen siyah bir taş vardı. Belki birinden bilgi alırım diye şöyle bir etrafıma bakındım. Yolun karşısından, ara yoldan elinde bastonuyla bir amca geliyordu. Karşıya geçtim ve yakınlaşmasını bekledim. Biraz daha yaklaşınca amcaya selam verdim. Elini öptüm. Amca “Seni tanıyamadım!” dedi. Ben de kısaca kendimi tanıttıktan sonra burada yatan zâtları sordum. Çalışmakta olduğum Bolu Tasavvuf Kültürü için belki bazı malumat alırım diye düşündüm.
Amcanın deyişine göre yol yapılırken buradaki belli belirsiz mezarlar da korunmuş. Kendisine söylendiğine göre mezarla ilgili bazı anlatılar varmış. Bazı kimseler bu mezarlardan sesler geldiğini, bazıları da gece vakti buradan insanların yürüdüğünü söylemişler ona. “Ben de sana duyduğumu söylüyorum!” diyerek amca ayaküstü bana bunları nakletti. Sonra “Şimdi ben sana bir şey diyeceğim. Ben sana bir çay içireceğim!” diyerek beni evine davet etti. Davete icabet etmek gerekirdi. Arabayı alıp geldim. Amcayı da aldıktan sonra zaten çok yakında olan evine gittik amcanın. Bu arada adının Durmuş olduğunu öğrendim. Durmuş Amca evine girip eşine hitap etti: “Hacı bir misafir getirdim!” dedi. İçeriye girince Hatice Teyzemin de elini öptüm. Sonra belki bir saat kadar sürecek muhabbetimiz başlamış oldu.
Durmuş Amca, Seben’in Kabak köyündenmiş. Oradan buraya yıllar evvel taşınmışlar. Zaman zaman köylerine giderlermiş. Oğullarından ve ne iş yaptıklarından söz etti. Biraz da maziden bahsetti. Hatice Teyze çayın yanında zeytin, peynir ve domates ikram etmişti. Domatesin tadı enfesti doğrusu. Herhangi bir yerde bulunamayacağını düşündüm. Domatesi kendileri yetiştirip yetiştirmediklerini sordum. Köylerinde yetiştirdikleri domatesmiş. Doğrusu çoktan beri böylesine lezzetli bir domates yememiştim. Her şeyin hormanlandığı bu devirde insan lezzetli şeylere hasret kalıyor.
Durmuş Amca ile Hatice Teyzemin misafirperverliği beni çok etkiledi. O güzelim insanların sevgisini, muhabbetini ve kabulünü bendeniz Bolu’nun sevgisi, muhabbeti ve kabulü olarak bildim. Hiç tanımadıkları birini yolda kendilerine bir yatırı sordu diye evine davet eden, onu bir çay içirmeden göndermek istemeyen bu insanlar Anadolumuzun hâlâ yüce hasletlerini, değerlerini ve güzelliklerini yaşayan ve yaşatan kahramanlardır. Hiç tanımadığı bir insanı evine davet edecek cesareti ve yüceliği gösterecek kimselerin kaldığını pek zannetmiyorum günümüzde. Elbette bunda yaşlılık yıllarını çoğu zaman yalnız geçirmenin de etkileri yok değil. Bu insanlar çocukları ve torunları başka yerlerde yaşadığı için hayatını yalnız idame ettirmek zorunda kalıyor. Fakat burada birliği, dirliği, muhabbeti, sohbeti özleyen o insanların derin hasretini de görüyorum.
Bolu’nun Berk köyünde yaşayan, Sebenli Durmuş Amca ve Hatice Teyze bana böyle bir güzelliği yaşattılar ve ikramda bulundular. Burada Anadolu insanını bir araya getiren, gönlünü kaynaştıran yatır kültürünün ne kadar önemli olduğunu da görüyorum. İnanırsınız veya inanmazsınız, ölüye saygı dirileri birbirine yaklaştırıyor. Kanaatimce dün biz bunun yansımasını gördük. Unutmadan söyleyeyim ki, o gün kendisiyle Bolu’da sohbet etme imkânı yakaladığım Bolulu bir büyüğüm o kabirlerin Millî Mücadele dönemindeki isyanlar sırasında şehit düşmüş askerlerimize ait olabileceğini söyledi. Öyleyse şehitlerimize gani gani rahmet olsun. Dursun Amcama, Hatice Teyzeme ve Bolu’nun bütün güzel insanlarına hayırlı ve güzel ömürler versin. Bolu’nun bütün güzellikleri yaşasın, yaşatılsın.
