KARA KARPUZ
Sıcacık yazlarda, sokaklar toz içinde,
Çocuk sesleri yankılanırdı derin gecede.
Taş avlularda, eski evlerin gölgesinde,
Kara karpuz beklerdi gönlüm, gizlice.
Sokağın başında göründü babam bir gün,
Omuzları yorgun, alnında terin iziydi dün.
Kucağında kara karpuz, bir bayram sevinci,
O an sanki dünya durdu, kalbim çocukça, inci.
Koşardım kan ter içinde, oyundan apar topar,
Elimde misket düşerdi, unutulurdu bahar.
Çünkü babam demek, korku huzur demekti,
Karpuzun karası, umutla gülmekti.
Kesilince kabuğu, içinden güneş doğardı,
Kırmızının en güzel hâli sofraya yayılırdı.
Her lokması çocukluğun en masum sırrıydı,
Her çekirdeği geçmişin unutulmaz yâdıydı.
Kara karpuz, sen sadece serinlik değilsin,
Babamın kollarında taşınan emeksin.
Tarlaların bereketi, alın terinin nefesisin,
Çocuk gözlerimde babama duyduğum sevgisin.
Ey kara karpuz, sorarım bugün zamana:
Var mı hâlâ öyle yürek, öyle samimiyet, o manâ?
Yorgun kollarla, sevgiyi taşır mı hâlâ,
Yoksa anılarda mı kaldın, eski bir rüyada?
Sen maziden kalma siyah bir hatırasın,
Her yaz mevsiminde içimde açan baharsın.
Sofralarda değil artık, kalbimde varsın,
Çocukluğumun sesi, babamın hatırasısın.
Bir gün biz de göçüp gideriz bu alemden,
Ama sen kal, kara karpuz, çocukların düşünden.
Her devrin insanına sevdayla ulaşan,
Kuşaktan kuşağa tebessümü taşıyan.
Sana bakınca yine duyarım babamın sesini,
Kucağında gelişini, terli gömleğini.
Ey kara karpuz, sen bana hayatı öğrettin:
Geçmişin tatlı hüznünü, özlemi, sevgiyi.
Kal gönüllerde daim, kal ellerde samimi,
Her yazın türküsü ol, her çocuğun hayali.
Bizden sonra da yaşa, unutulma ey kara karpuz,
Çünkü sen destanımızsın, biz masumuz.
---
Babam İçin İthaf
Rahmetle anıyorum seni, ey güzel baba,
Kucağında karpuzla gelişin kaldı hep rüya.
Dualarımda adın, gönlümde nurunla,
Mekânın cennet olsun, huzurla, sabırla.
Ömer Faruk Can
