Kitaplar eskimez. Ama illaki yenileri alınmadığında kütüphanede bakışlarımızı gezdirirken kitapların arasında hep eksik bir şeyler duyulur. Ben de çoktandır yeni kitaplarla besleyemediğim kütüphanemin karşısında bunu hissettim.
Üniversite yıllarında sahafları kendime mekân edinmiştim. Benden otuz kırk yaş büyük kitaplardan başlayarak kütüphanemi süslemeye başlamıştım. Bazen çok daha eskilerini de bulabiliyordum. Bu sayede kütüphanem çok değerli eserlere sahip olmuştu zaman içinde. Fakat dışı eski özü her dâim yeni bu eserler kitaplığımı yaşını başını almış birisinin kütüphanesi gibi gösteriyordu. Çünkü yeni basılanlardan ziyade eskiden yayınlanmış eserleri buluyor ve topluyordum.
Üniversiteden mezun olduğumda kütüphanemde üç bin civarında kitap vardı. Bu sayı, on sekiz yaşından başlayarak sıfırdan bir kütüphane kuran biri için oldukça iyiydi.
Daha sonra kitap fuarlarına giderek kütüphanemi yeni çıkan yayınlarla süslemeye başladım. Çünkü artık öğretmendim ve bunlara rahatlıkla istediğim kadar bütçe ayırabiliyordum. Fakat sahaflardan aldığım kitapların tadı her zaman bir başka olmuştur benim için. Çünkü onlarda biriken bir mazi hâli, bir zamanlar onları ellerinde tutan insanların duyguları ve düşünceleri âdeta o kitaplara sinmiş gibiydi. Bu sebepten sahaflar beni daima hatırlamayı çok sevdiğimiz zamanlar gibi kendilerine çekmişti.
Üniversite yıllarında gücüm yettikçe ve param oldukça sahaflara gider, buralarda saatler geçirir, aldığım kitaplarla günümü adeta dopdolu yaşardım. Hele aradığım herhangi bir kitap o gün elime geçmişse benden mutlusu olamazdı. Ben o günü tadına varılarak yaşanmış oldukça faydalı bir gün farz ederdim. Harçlıksız kalır, bazen para sıkıntısı yaşardım ama kitaplar bende daima hiç bitmeyeceğini zannettiğim bir mutluluk hissi meydana getirirdi. Fakat zaman geçtikçe sahaflardan aldığım kitaplar taşınmanın da vermiş olduğu sıkıntılar sebebiyle beni yormaya başladı. Esasında kitaplar okundukça, kaynak eser olarak kullanıldıkça ve insanın çevresi bunlardan istifade ettikçe her zaman için birer mutluluk sebebidir.
Sahaflardan çok fazla kitap aldığım için kütüphanemde eski basımlı kitaplar oldukça fazladır. Bunlar o zaman için öğrencilik yıllarımda bütçeme uygun geldiğinden sahaflar beni daima kendilerine çekerlerdi. Ekonomik gerekçeler bunun sadece bir yönüydü. Beni asıl mutlu eden şey sahaflarda geçirdiğim vakitlerdi. Bu bazen hemen her gün tekrar ederdi. Çoğu zaman ise gün aşırı veya birkaç günde bir sahafların yolunu aşındırırdım. Hele uzun zamanlardan beri sahaflara gitmemişsem kitapçıları gezmek bende karşı konulmaz bir arzu olup çıkardı. Böylece Ankara'da yaşadığım altı yıl boyunca sahaflardan ve kitapçılardan alabildiğine istifade edebilmiştim. Üstelik sahaflar ve burada tanıştığım insanlar bu yerleri benim için ikinci bir üniversite hâline getiriyordu. Bir kere kitap derdi olan, okumayı seven, kitaba vakit ve para ayıran insanlarla beraberdim. Ara yerde sahaflarda yapılan muhabbetlere kulak misafiri olur, bunlara ucundan bucağından katılırdım. Aynı zamanda sahafların kendileri ile de zaman içinde bir aşinalık, bir yakınlık oluşmaya başlamış ve bu giderek kuvvetlenmişti. Çoğu zaman onlar aldığımız kitaplarda hatırı sayılır indirim yaparlar ve bu da bizi bu mekanlara bağlayan bir başka sebep olurdu.
Şimdi sahaflara gidemiyorum. Bir kere yaşadığım şehirde sahaf bulunmuyor veya sadece kitapçının belli rafları eski kitaplara ayrılıyor. Bir de insanı sahaflara ve kitapçılara bağlayan insanlar yavaş yavaş hayatımızdan çekiliyor. Adeta kitap devri tarihe karışıyor. Elbette bu uzun bir süreci beraberinde getirir fakat kitaba duyulan ihtiyaç her geçen gün azalıyor. Yine de "kitaba dokunmuş, kitapla dokunmuş" bizler eski kitapların kokusunu ve onların bize yaşattığı hisleri özlemle anmaya devam ediyoruz. Bir devir bitse bile kitap sevgisi yaşanmış ve bu sevgi asırlar boyunca insanlığı beslemiştir. Elbette bu da kitaba dâir derin bir muhabbetin gönüllerde yer etmesine imkân tanımıştır.
