Rahmetli Üstat Abdurrahim KARAKOÇ'un “UMUDU KESTİM” Şiirinden ilham alarak günümüz gerçeklerini yansıtmaya çalıştığım şiirimi istifadenize sunuyorum.
UMUDU KESTİM
Artık yalnız çıkacağım merdivenden
Arkadaştan dostan umudu kestim
İtip kalksalar tutan olmasa da elden
Başlamadan, ta Baştan umudu kestim.
Saygı duydum, bazen tükürdüm Makama
Önü sonu yok lafın, fakat, lakin, ama
Dokular uyuşmaz sonradan olunca yama
Başdan Başkandan umudu kestim
Ar kovulmuş gidecek kapısı yok
Karakter bozulmuş eski yapısı yok
Ruh bedene misafir tapusu yok
Canan'dan Candan umudu kestim
Hesap ederken çıkarı, menfaati, üçü beşi
Kapatmış perdeyi, germiş ışığı güneşi
Bir elde silah bir elde bıçak görünce kardeşi
Süt den, kandan umudu kestim
Koca Mehmedim hakka Rahman'a ulaştı
Gidenlerin sayısı onları Hatta yüzleri aştı
Sabır denilen kap dolup dolup taştı
Beyni satılmış, sağlardan umudum kestim.
İnsanın can ciğerden sandığı
Aynı çanakta yiyip ekmek bandığı
Ülkemizin bir ucundan bir ucunda yandığı
Kara dumanlı Dağlardan umudu kestim.
Kendinden fazlasının malında gözü olan
Hayır, söylenecek yerde kem sözü olan
Sırlı Sözde elinde telli sazı olan
Akraba denilen Bağlardan umudu kestim.
Kurtlar arkadaşı çakal dan seçiyor
Tilkiler aslanlarla dalga geçiyor
Fareler çuvalların tersinden açıyor
Yayı bozulmuş ağlardan umudu kestim Fahri KAYAALP
Dörtdivanlı Şair
08.08 2021
